27 Kasım 2013 Çarşamba

ANOREXİA'YA DAİR

Kabullenmek en zoru derler ya o misal anorexia da...
 İsmini bile ilk zamanlar telaffuz edemediğin ama bütün kontrolünü senden alan bir şey...

İlk teşhis konulduğunda inanmamıştım; Çünkü hemen ne olduğunu araştırıp sadece dış görünüşümde bu denli boyutlarda bir zayıflığın söz konusu bile olmadığının farkındaydım...

Aynı zamanda o fotoğrafları gördüğümde insanlar yazık derken benim için
güzel kelimesinin
 tam anlamıyla oturmuş haliydi...
 Bu da çevremdeki insanların hastalığımı kabullenişiydi..
Peki ben kabullendim mi? Hayır!




Bir kere ben onlar kadar ince değildim(henüz)! 
En büyük takıntım olan bacaklarım hala onlar kadar ince
 (yani dışardaki insanların deyimiyle çöp gibi!) değildi....


 Zaman geçtikçe zayıflasam da hala onlar kadar zayıf değildim... 
Doktorlar parmaklarıyla gösterse de,hormon tahlillerim iyice kontrolden çıksa da, susuzluktan bayılmaya hatta beyin sıvım azalsa da onlar kadar zayıf değildim! 
Herhalde beni ve tüm anorexia hastalarını en güzel anlatan fotoğrafta budur... 


Çünkü sorun bende değil gözlerimdeydi... Anorexia insanı bu denli kör edebiliyor... Şimdi değiştin mi diye soruyorsunuz biliyorum...
 Değişmedim maalesef.... 
Sadece kendimi ne zaman ve nasıl koruyacağımı biliyorum... Aynalardan,tartılardan uzak bir hayat kolay değil...
 En azından ölümcül değil diyerek avutuyorum kendimi...


Bildiğiniz üzere şuan çoğu besine karşı alerjim olduğu için şişim.
Bu gıdalardan uzak durarak diyet yapıyorum.
Bu sayede şişlerim geçecek ve yine normale döneceğim... 


Bana göre olan normal kavramı çoğunuza göre incelikten kopacak dediğimiz tabirde olsa sınırlarımı korumayı biliyorum..
Özellikle bu dönemimde aynaya bakmaktan çok kaçınıyorum... 
Çünkü biliyorum ki bu halimi 
görürsem dehşete kapılıp yine
 kontrolden çıkacağım... 
Zor dimi? 


İnsan sağlığı bir kez kayıp gittiği zaman öyle eski haline dönmüyor maalesef... Sadece kabullenmeyi öğreniyorsun...
Anorexia hastalığına gelirsek;
 Kimi çok az yer,kimi her şeyden az yemeyi tercih eder,kimi bazı yiyeceklere düşman gözüyle bakar aynı zaman da devamlı bir yediğini yakmak ve bağırsak hızlandırıcı kullanarak yediğini hemen vücudundan atma çabasındadır
(ki bu ben oluyorum)...


Anorexia hastaları çoğu zaman yemek yemeseler de etrafındaki insanlara yemek yapmak,yemek yedirmek gibi davranışlara sahiptir; ki bu da kendilerinin almadıkları kalorilerin başkalarına yedirme çabalarıdır
(bunu da yaşadım)


Ve üzülerek anlatmak istediğim bir anım ise annem yemek yedikten sonra beni öpmek istediğinde bir hışımla onu iteklemiştim.
 Hastalıktan o kadar gözüm kör olmuştu ki annemin beni öpmesiyle onun yediği normal yemeklerin kalorilerinin bana geleceğini düşünmüştüm....


Sizi anne sevgisinden bile mahrum eden bir hastalık daha ne denilebilir ki....
Hayata dair onca yaşanmışlığa rağmen pes etmedim bunu da atlatacağım diyorum.
 Şimdilerde; sonuçta ölebilirdim ama ölmedim diyorum kendime ve
 hep tekrar tekrar aynı cümle geçiyor içimden:

ASLA VAZGEÇME!

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Hoşgeldiniz :)
Beni yalnız bırakmayan yorumlarınız için şimdiden çoook teşekkür ederim ♥

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...